Ο Διακανονισμός της Κωνσταντινουπόλεως

 

Ακριβώς επειδή η κατάσταση που διέρχεται η χώρα μας δεν αφήνει σε κανένα νουνεχή Έλληνα περιθώρια αισιοδοξίας, ως Ομάδα Ιστορικής Έρευνας κρίνουμε απαραίτητο ν’ αναφερθούμε στον επαχθέστατο για την πατρίδα μας Διακανονισμό της Κωνσταντινουπόλεως, γνωστό και ως Συνθήκη του Καλεντέρ Κιόσκ, που υπογράφτηκε μεταξύ του Σουλτάνου και του Άγγλου Πρεσβευτή Στράτφορντ Κάνιγκ στις 21 Ιουλίου 1832, προκειμένου η Ελλάδα να γίνει κράτος ανεξάρτητο.

Και να πώς έχουν τα πράγματα:

Ενώ με την ανατολή του 1832 οι τρεις Δυνάμεις είχαν συμφωνήσει με τον Λουδοβίκο της Βαυαρίας για την ενθρόνιση του Όθωνα στο «υπό κατασκευήν» Βασίλειον της Ελλάδος, και επρόκειτο την άνοιξη να οριστικοποιήσουν την εκλογή του Πρίγκιπα Όθωνα, η Αγγλία, στην προσπάθειά της να καταστήσει την Ελλάδα Βρετανικό Προτεκτοράτο, έστειλε απ’ τον Γενάρη του ‘32 τον Στράτφορντ Κάνιγκ στην Κωνσταντινούπολη να διαπραγματευτεί με τους αντιπροσώπους της Γαλλίας και της Ρωσίας, ώστε από κοινού να πείσουν την Οθωμανική Πύλη να δεχτεί τις διαθέσεις και τις προτάσεις των.

Ο Κάνιγκ, λοιπόν, με τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων Ευρωπαίων Πρεσβευτών καθώς και με τη χρήση της ατράνταχτης επιχειρηματολογίας και της εθνικής πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, ειδικά στο ζήτημα της διεύρυνσης των συνόρων, που ήδη είχε δολοφονηθεί, ξεκίνησε κοπιώδεις διαπραγματεύσεις φανερά και επίσημα με τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών Μεχμέτ Περτέφ, αλλά και μυστικά και ανεπίσημα με τον Σουλτάνο, εκμεταλλευόμενος παράλληλα και τη δύσκολη θέση της Τουρκίας εξαιτίας του πολέμου της με τον Μωχάμετ Άλυ της Αιγύπτου.

Οι διαπραγματεύσεις αυτές, που κράτησαν στην ουσία πάνω από πέντε μήνες λόγω της κωλυσιεργίας των πληρεξούσιων της Πύλης και της αναμονής της απόφασης της Διασκέψεως του Λονδίνου «περί επικυρώσεως της εκλογής του Όθωνος», ολοκληρώθηκαν στις 21 Ιουλίου 1832, αφού πλέον έγινε γνωστό στις διπλωματικές αυλές και το memo-randum του Βαυαρού De Cetto. Στην πραγματικότητα αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν τίποτ’ άλλο, παρά ένα σκληρό παζάρεμα για την αποζημίωση της Τουρκίας, η οποία εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένη να πουλήσει ένα μικρό τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ώστε στο τμήμα αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και η Βαυαρία να εγκαθιδρύσουν ένα μικρό κρατίδιο, το Βασίλειον της Ελλάδος, υπό την εγγύησιν και τον πλήρη έλεγχο των προστάτιδων.

Κι αφού λοιπόν το παζάρεμα ανάμεσα στον Κάνιγκ και τον Σουλτάνο ολοκληρώθηκε επιτυχώς και για τις δύο πλευρές, στις 21 Ιουλίου 1832 υπογράφτηκε ο Διακανονισμός της Κωνσταντινουπόλεως. Θα τολμήσουμε να πούμε ότι η Συνθήκη αυτή είναι ένα συμβόλαιο αγοραπωλησίας, στο οποίο πωλητής εμφανίζεται ο Σουλτάνος και αγοραστής ο Άγγλος πρεσβευτής Στράτφορντ Κάνιγκ. Και η αγοραπωλησία αυτή έγινε για λογαριασμό των επαναστατημένων Ελλήνων, ερήμην των Ελλήνων, οι οποίοι τόσο στο ξεκίνημα, όσο και στην πορεία της δωδεκάχρονης επανάστασης είχαν άλλες επιδιώξεις και άλλους στόχους. Ωστόσο και οι ίδιοι με τις διενέξεις και την πολιτική υποτέλειας δεν έμειναν αμέτοχοι στη δημιουργία των συνθηκών που ευνόησαν την επέμβαση και την κηδεμονία.

Ανάμεσα στα άλλα που περιλαμβάνει το κείμενο του Διακανονισμού, θα πρέπει να τονίσουμε τα ακόλουθα:

1.Τα Βόρεια σύνορα της Ελλάδας ορίστηκαν τελικά στη γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού.

2.Η αποζημίωση της Τουρκίας οριζόταν στα 40 εκατομμύρια γρόσια (462.480 λίρες στερλίνες)

3.Η καταβολή της αποζημίωσης θα γινόταν τον Δεκέμβρη του 1832 με ταυτόχρονη εκκένωση από τα τουρκικά στρατεύματα των εδαφών που κατείχαν νότια της συνοριακής γραμμής.

4.Η χάραξη της συνοριακής γραμμής αποφασίστηκε να γίνει από οροθέτες των τριών Δυνάμεων, με συμμετοχή Τούρκου οροθέτη, εντός έξι μηνών χωρίς την παρουσία Έλληνα αντιπροσώπου!

Συν τοις άλλοις οι εγγυήτριες Δυνάμεις συμφώνησαν μεταξύ τους και τα παρακάτω:

1.Τα έξοδα των Βαυαρικών δυνάμεων, που σε λίγο θα κυβερνούσαν την Ελλάδα, καθώς και η αποζημίωση στην Τουρκία, θα καλύπτονταν από συμμαχικό δάνειο 2.400.000 λιρών!

2.Το δάνειο αυτό θα ήταν υπό μερική εγγύηση, δεδομένου ότι μόνον η πρώτη από τις τρεις δόσεις θα καταβαλλόταν με οριστική εγγύηση.

3.Οι τόκοι του δανείου και οι ετήσιες δόσεις για την απόσβεση του κεφαλαίου θα πληρώνονταν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα από τα εθνικά έσοδα.

4.Η Βαυαρία, εφόσον είχε κάνει την ηγεμονική χειρονομία να δώσει Βασιλιά στην Ελλάδα, δεν είχε ούτε πρόθεση ούτε υποχρέωση να δώσει και χρήματα.

Τελικά στις 26 Δεκεμβρίου η Πύλη, αφού έλαβε την αποζημίωση, αποδέχτηκε τη ρύθμιση των συνόρων και αναγνώρισε το Βασίλειο της Ελλάδος. Το άλλο πρωί οι Έλληνες ξύπνησαν και πληροφορήθηκαν ότι χρωστούν το αμύθητο ποσό των 2.400.000 λιρών, σε Αγγλικές κυρίως Τράπεζες, για την εξαγορά της πατρίδας των! Ο μεγαλειώδης αγώνας του Ελληνικού λαού και η δωδεκάχρονη επανάσταση για την ανεξαρτησία μετατράπηκε σε βαριά και συνεχή φορολόγηση, που για το συγκεκριμένο και μόνο δάνειο κράτησε ως το 1964! Δηλαδή οι Έλληνες πλήρωναν επί 132 χρόνια τη θυσία τους για να πάρουν πίσω τη δική τους γη!

Ας σημειωθεί τέλος ότι το μικρό Ελληνικό Κράτος είχε έκταση 47.516 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μετρούσε μόνον 750.000 κατοίκους, οι οποίοι εξαρχής και χωρίς να ερωτηθούν από κανένα, ανέλαβαν την αποπληρωμή των δανείων, που οι ίδιοι ποτέ δεν εζήτησαν! Φορτώθηκαν ένα επαχθέστατο χρέος, γιατί αυτό επιθυμούσαν οι συμπληγάδες της Ευρωπαϊκής διπλωματίας και οι ντόπιοι επιτηρητές των Ευρωπαϊκών Χρηματοπιστωτικών Οργανισμών. Πάσα δε ομοιότης με τη σημερινή κατάσταση μονάχα τυχαία και συμπτωματική δεν μπορεί να θεωρηθεί…

Για την Ομάδα Ιστορικής Έρευνας

«Δημήτρης Αγραφιώτης»

Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος

ΠΗΓΗ https://www.eleftheria.gr/m/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/item/166310.html